قفس تنهایی من

و حرفهای نگفته ام ...

من دراین قفس به معنای عشق رسیده ام

و درین سکوت اشک ریخته ام

و به تنهاییخویش اعتراف می کنم !

کسی دلش برایم نسوزد

من این قفس را دوست دارم وتنهایی ام را !...

و حالا این بزرگترین سرمایه ی من است

که عشق را دراین قفس به تماشا نشسته ام

من از دلواپسی های غریب زندگی دلواپسی دارم

و کس باور نمی دارد که من تنهاترینتنهای این تنهاترین شهرم

تنم بوی علفهای غروب جمعه را دارد

دلم می خواهد ازتنهاترین شهر خدا یک قصه بنویسم

و یا یک تابلوی ساده.....

که قسمت را در آنآبی کنم حرف دلم را سبز

و این نقاشی دنیای تنهایی

بماند یادگارخستگیهایم

و می دانم که هر چشمی نخواهد دید

شهر رنگی من را