یه پیانو،یه گل سرخ،یه چراغ نیمه روشن

یه شبِ ستاره سوزُ، آخرین ترانه ی من

غم جمعه های سردُ یاد بغض چشمای تو

زخم انگشتای خسته ام،رو تن سرد پیانو

توی بن بست ترانه،دیگه هیچکس و ندارم

تا دوباره یه ملودی،روی گریه هاش بذارم

دیگه فرصتی نمونده،واسه نت کردنه فریاد

نای گریه کردنم نیست،واسه تو که رفتی بر باد

روی صندلی چوبی،اینجا پشت این پیانو

می خونم که خوندنی نیست،دیگه بغض چشمای تو

کوچ مهتابُ هنوزم ندیدی با چشمای خیس

نگو از ترانه بازی،هر غمی که خوندنی نیست

یه پیانو،یه گل سرخ،یه چراغ نیمه روشن

یه شبِ ترانه سوزو،نت به نت شکستن من

یاد گریه ی منو تو،تو شبای بی گناهی

واسه اون ستاره هایی،که میمیرن اشتباهی ,

امروز اینجا داره برف میباره!....

هوا سرد است و برف آهسته بارد
ز ابري ساكت و خاكستري رنگ
زمين را بارشِ مثقال،مثقال
فرستد پوشش فرسنگ،فرسنگ

سرود كلبه ي بي روزن من
سرود برف و باران است امشب
ولي از زوزه هاي باد پيداست
كه شب، مهمان توفان ست امشب

دوان بر پرده هاي برف ها ،باد،
روان بر بال هاي باد، باران؛
درون كلبه ي بي روزن من،
شب توفاني سرد زمستان

یک شب از آبی چشمان تو باران بارید

آسمان دل من اشک فراوان بارید

نظم تکرارنگاه تو پس از یک رویا

رفت وآشفته ترین برف زمستان بارید

اگر باز کني پنجره اي سمت دلت
ميتوان گفت که من چلچله لال توام
مثل يک پوپک سرمازده در بارش برف
سخت محتاج به گرماي پر و بال توام

دوست دارم بر شبم مهمان شوی

بر کویر تشنه چون  باران  شوی

دوست دارم تا شب و روزم شوی

نغمه ی این ساز پر سوزم شوی

دوست دارم خانه ای سازم ز نور

نام  تو بر سردرش  زیبا   ز دور

دوست دارم چهره ات خندان کنم

گریه های خویش را پنهان کنم

دوست دارم بال پروازم شوی

لحظه ی پایان و آغازم شوی

دوست دارم ناله ی دل سر دهم

یا به روی شانه هایت سر نهم

دوست دارم لحظه را ویران کنم

غم ، میان  سینه ام  زندان کنم

دوست دارم تا ابد یادت کنم

با صدایی خسته فریادت کنم

دوست دارم با تو باشم هر زمان

گر تو باشی،من نبارم بی امان

من ازمردن نمی ترسم،هراس از زندگی دارم

که هر روزش مثه دیروز،از این تکرار بیزارم

من از مردن نمی ترسم،که هر چی باشه یکباره

هراس از زندگی دارم،که دردش پر ز تکراره

ميان کوچه مي‌پيچد صداي پاي دلتنگي

به جانم مي‌زند آتش غم شب‌هاي دلتنگي

چنان وامانده‌ام در خود که از من مي‌گريزد غم

منم تصوير تنهايي منم معناي دلتنگي

چه مي‌پرسي زحال من؟ که من تفسير اندوهم

سرم ماواي سوداها دلم صحراي دلتنگي

در آن ساعت که چشمانت به خوابي خوش فرو میرفت

ميان کوچه‌هاي شب شدم همپاي دلتنگي

شبي تا صبح با يادت نهاني اشک باريدم

صفايي کرده‌ام در آن, شب زيباي دلتنگي

اینجا داره بارون میباره من مثل هر شب تنها ودلتنگم ولی امشب اشک آسمون بغض منم ترکوند...           

باز ای باران ببار
بر تمام لحظه های بی بهار
بر تمام لحظه های خشک خشک
بر تمام لحظه های بی قرار

باز ای باران ببار
بر تمام پیکرم موی سرم
بر تمام شعر های دفترم
بر تمام واژه های انتظار

باز ای باران ببار
بر تمام صفحه های زندگیم
بر طلوع اولین دلدادگیم
بر تمام خاطرات تلخ و تار

باز ای باران ببار
غصه های صبح فردا را بشوی
تشنگی ها خستگی ها را بشوی
باز ای باران ببار...

یه عکس تاثیرگذار . برو به ادامه مطلب

آنکه از درد دل خود به فغانست منم     وآنکه از زندگي خويش به جانست منم
آنکه هر روز دل از مهر بتان بردارد   چون شود روز دگر , باز همانست منم

نه چشمی منتظر مانده به راهم

                   نه  میدانم  که  چه  بوده  گناهم   

نوشتی سوی غم تبعید  گردد

                  چرا محکوم این  بخت سیاهم

چرا حبس ابد بر دل نوشتی

                       چرا بازندهء‌ٰ این دادگاهم

مگر دیوارکوته تر زمن نیست

                     مگر پاسخ ندارد دادخواهم

چو فهمیدی که چشم خیس دارم

                        زدی زنجیر بر راه نگاهم

چو گفتم عشق گفتی قل بیارید

                   به پاهایش زنیدو دستها هم

چو گفتم دل دهانم را شکستی

                   بگفتی که کنید آتش فراهم

بیاندازید درآتش دلش را

                   ز حکمش ذره ای هرگز نکاهم

ندارم باکی از آتش بیانداز

                     بسوزد آتشت را سوز آهم

بگفتی خون او برخاک ریزید

                      گلی رویید بین قتلگاهم

ازتو تا اوج تو زندگی من گسترده ست

از من تا من تو گسترده ای

با تو بر خوردم به راز پرستش پیوستم

ازتو براه افتادم به جلوه ی رنج رسیدم

وبا این همه ای شفاف

مرا راهی از تو بدر نیست

زمین باران را صدا میزند من تو را

دستانم را زنجیر پیکرت میسازم

تا زمان را زندانی کنم

باد میوزد و خاکستر تلاشم را میبرد

و لحظه ی من پر می شود از تو...

تنها در بی چراغی شبها میرفتم

دستهایم از یاد مشعلها تهی شده بود

همه ستاره هایم به تاریکی رفته بود

مشت من ساقه خشک تپش ها را میفشرد

لحظه ام از طنین ریزش پیوند ها پر بود

تنها میرفتم میشنوی؟ تنها.

من از شادابی باغ زمرد کودکی ام براه افتاده بودم

آیینه ها انتظار تصویرم را میکشیدند

درها عبور غمناکم را می جستند

و من میرفتم ,می رفتم تا در پایان خودم فرو افتم

ناگهان تو از بیراهه ی لحظه ها  میان دو تاریکی به من پیوستی

صدای نفسهایم را با طرح دوزخی اندامت در آمیختی

همه تپش هایم از آن تو شد

بام را برافکن و بتاب که خرمن تیرگی اینجاست

بشتاب درها را بشکن وهم را دو نیمه کن که منم

هسته ی این بار سیاه

اندوه مرا بچین که رسیده است...